ΙΝΟΜΥΩΜΑΤΑ

Τα ινομυώματα της μήτρας είναι συνήθως καλοήθεις όγκοι της μήτρας και αποτελούνται από διογκωμένες λείες μυικές ίνες και ινώδη συνδετικό ιστό. Το μέγεθος τους ποικίλει και εμφανίζονται συνήθως σε γυναίκες ηλικίας 22-55 ετών. Η κληρονομικότητα, σε συνδυασμό με τα αυξημένα επίπεδα οιστρογόνων στο αίμα της γυναίκας, αποτελούν τα κύρια αίτια εμφάνισης τους. Τα ινομυώματα παρουσιάζονται πιο συχνά στις παχύσαρκες γυναίκες.

 

Ανάλογα με τη θέση τους στη μήτρα, διακρίνονται στις ακόλουθες κατηγορίες:

• Τα υπορρογόνια εντοπίζονται κάτω από τον ορογόνο χιτώνα, στην εξωτερική επιφάνεια της μήτρας. Εάν το μέγεθος του αυξηθεί, μπορεί να γίνουν μισχωτά.
• Τα ενδοσυνδεσμικά είναι υπορρογόνια ινομυώματα που έχουν επεκταθεί προς τα πλάγια στους συνδέσμους της μήτρας. Συνήθως προκαλούν πιεστικά συμπτώματα ή άτυπα κοιλιακά άλγη.

• Τα ενδοτοιχωματικά βρίσκονται μέσα στο μυϊκό τοίχωμα της μήτρας. Καθώς αυξάνονται επεκτείνονται προς τον ορογόνο χιτώνα ή το ενδομήτριο και επιφέρουν διαφορετικά συμπτώματα, ανάμεσα στα οποία και μηνομητρορραγίες.
• Τα υποβλεννογόνια εμφανίζονται κάτω από το ενδομήτριο, μέσα στην κοιλότητα της μήτρας, και συνήθως δημιουργούν αιμορραγίες και υπογονιμότητα.

 

 

Τα μικρά σε μέγεθος ινομυώματα δεν παρουσιάζουν κάποιο σύμπτωμα και συνήθως ανακαλύπτονται τυχαία σε γυναικολογική εξέταση ή υπερηχογράφημα (50% των γυναικών έχουν ινομύωμα στον υπέρηχο). Στις υπόλοιπες περιπτώσεις εμφανίζουν τα εξής συμπτώματα:

• Αυξημένη αιμορραγία κατά την περίοδο, ενδιάμεσα του κύκλου ή συνδυασμός των δύο, που μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση αναιμίας.
• Πόνος και αίσθημα βάρους που προκαλείται από την αύξηση του μεγέθους του ινομυώματος ή τη νέκρωση του.
• Πίεση των γύρω οργάνων όπως των αγγείων, της ουροδόχου κύστης και του εντέρου.
• Υπογονιμότητα, λόγω μηχανικών εμποδίων, που δημιουργούνται από στένωση, παραμόρφωση ή απόφραξη ενός τμήματος της μήτρας ή των σαλπίγγων και εξαιτίας ακαταλληλότητας του ενδομητρίου για την εμφύτευση γονιμοποιημένου ωαρίου.

 

Συνήθως το μέγεθος των ινομυωμάτων αυξάνεται κατά την κύηση λόγω των αυξημένων οιστρογόνων, χωρίς ωστόσο να απαιτείται αφαίρεση τους πριν την κύηση. Μόνο οι γυναίκες με μεγάλα σε μέγεθος ινομυώματα πιθανά να έχουν κάποια προβλήματα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, όπως κοιλιακά άλγη, ισχιακή προβολή, πρόωρο τοκετό και αποκόλληση πλακούντα.

 

Η ολοκληρωμένη διάγνωση των ινομυωμάτων εξασφαλίζεται με τις ακόλουθες εξετάσεις:

• Υπερηχογράφημα μήτρας-ωοθηκών, που συστήνεται σε κάθε γυναίκα να πραγματοποιεί μία φορά το χρόνο. Βοηθάει στον ακριβή εντοπισμό τυχόν ινομυωμάτων και καθορίζει την τελική θεραπεία.
• Υγρο-υπερηχογράφημα μήτρας, όπου η κοιλότητα της μήτρας γεμίζει με φυσιολογικό ορό και έτσι διαχωρίζονται τα τοιχώματα της μήτρας και εντοπίζονται με σαφήνεια τα ινομυώματα.
• Υστεροσαλπιγγογραφία με σκιαγραφικό για την απεικόνιση της μήτρας, όπου εντοπίζονται μόνο τα υποβλεννογόνια ινομυώματα.
• Μαγνητική τομογραφία, σε σπάνιες περιπτώσεις, για τον ακριβή εντοπισμό ινομυωμάτων εν όψει χειρουργείου.

 

Η χειρουργική αφαίρεση των ινομυωμάτων πραγματοποιείται με τις ακόλουθες τεχνικές:

• Υστεροσκόπηση, που συνιστάται για τα υποβλεννογόνια ινομυώματα. Εισάγεται από τον κόλπο στη μήτρα της ασθενούς ένα πάρα πολύ λεπτό εργαλείο με κάμερα, που βλέπει ακριβώς τη θέση του ινομυώματος και το αφαιρεί με μια ειδική αγκύλη διαθερμίας, χωρίς καμία τομή στην κοιλιά. Η ασθενής φεύγει σε λίγες ώρες.
• Λαπαροσκόπηση, που αποτελεί μια σύγχρονη μέθοδος ελάχιστης παρέμβασης. Το χειρουργείο γίνεται από 3-4 πολύ μικρές οπές στην κοιλιά, με τη χρήση κάμερας και πολύ λεπτών εργαλείων. Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι άριστο αφού οι οπές συρράπτονται με την τεχνική της πλαστικής χειρουργικής. Η ασθενής δεν βιώνει τον πόνο της τομής, εξέρχεται από την κλινική την επόμενη μέρα και επιστρέφει στις δραστηριότητες της σε λίγες ημέρες.
• Ρομποτική χειρουργική, που αποτελεί την εξέλιξη της λαπαροσκοπικής χειρουργικής και την πιο σύγχρονη μέθοδο αφαίρεσης ινομυωμάτων. Ο χειρουργός κάθεται στη χειρουργική κονσόλα και οι κινήσεις του μεταδίδονται μέσω του ρομποτικού συστήματος, με απόλυτη ακρίβεια, στα εργαλεία που έχει τοποθετήσει ο ίδιος, στην κοιλιά της ασθενούς.
• Λαπαροτομία, η οποία είναι μία ανοιχτή μέθοδος και εφαρμόζεται σε πολύ μεγάλα ενδοτοιχωματικά ή υπορρογόνια ινομυώματα, που δεν αντιμετωπίζονται λαπαροσκοπικά, >8-10 cm.